καθάπτω

(AM καθάπτω, Α ιων. τ. κατάπτω)

1. συνάπτω δύο πράγματα, συνδέω, προσδένω το ένα πάνω στο άλλο

2. (το μέσ.) καθάπτομαι

θίγω, προσβάλλω, διασύρω, επιτίθεμαι (α. «το δημοσίευμα καθάπτεται τής τιμής τού στρατηγού» β. «ἴσως ἄν μου δικαίως καθάπτοιντο λέγοντες», Πλάτ.)

αρχ.

1. θέτω κάτι πάνω σε κάτι άλλο, περιβάλλω («καθῆψεν ὤμοις... ἀμφίβληστρον», Σοφ.)

2. στερεώνω («τὰ ὀστέα καθάπτει τὰ νεῡρα», Αριστοτ.)

2. προσκολλώμαι σε κάτι

3. σφίγγω πάνω σε κάτι («καθάπτειν τῆς χειρός τινος», ΚΔ)

4. μέσ. καθάπτομαι

α) ντύνομαι, περιβάλλομαι με κάτι («σκευῆ σῶμ' ἐμὸν καθάψομαι», Ευρ.)

β) μιλώ σε κάποιον, απευθύνομαι σε κάποιον («γέροντα καθαπτόμενος προσέειπεν», Ομ. Οδ.)

γ) επιπλήττω κάποιον, κάνω παρατήρηση

δ) (με στρατ. έννοια) επιτίθεμαι

ε) επικαλούμαι κάποιον («θεῶν... καταπτόμενος», Ηρόδ.)

στ) αγγίζω («βρέφεος χείρεσσι καταπτόμενος», Θεόκρ.)

ζ) αντιλαμβάνομαι κάτι («καθάπτεσθαι ψόφου», Ιπποκρ.)

η) φρ. «καθάπτομαι ἐπέεσσι»

i) μιλώ σε κάποιον με καλά ή με άσχημα λόγια («μαλακοῑσι καθαπτόμενος ἐπέεσσιν», Ομ. Οδ.)

ii) ονειδίζω, κατηγορώ («ἐπέεσσι καθάπτετο θοῡρον Ἄρηα», Ομ. Ιλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < κατ(α)-* + άπτω].